Zout. Heel zout...

We worden wakker van de wekker die met veel moeite na een tijdje wordt uitgezet. Snel uit bed, nog even douchen, haren goed doen en dan gelijk door naar het ontbijt. Afgaande op de verwachtingen die ik had van het ontbijt in een hostel, viel het me alles mee, op de oploskoffie na, waarin niet alle stukjes goed waren opgelost. 

Na het ontbijten en het poetsen van onze tanden waren we klaar om te vertrekken naar de zoutmijnen. In de bus was het wel te merken dat niet iedereen even goed geslapen had, want er waren meerdere mensen in slaap gevallen tijdens de reis, wat natuurlijk de mooiste foto's opleverde. Deze foto's waren tevens een extra motivatie voor mij op mijn ogen open te houden. Eenmaal bij de zoutmijnen aangekomen maakte wij kennis met onze begeleidster. De naam kan ik mij niet meer herinneren maar ik heb van mevrouw Brug geleerd dat als je de naam niet weet dat diegene dan standaard 'miep' heet. Dus laten we het daar dan maar op houden. Eenmaal binnen in het gebouw keken wij tegen een ouderwetse mijnlift aan en het leek mij best gaaf om daarmee de mijn binnen te gaan, maar het mocht niet zo zijn. Wij mochten met de trap naar beneden, joehoe. Na ik weet niet hoeveel traptreden te hebben gelopen waren we dan eindelijk aangekomen op het eerste niveau van de mijn. Dit is waar onze tour begon. Miep leidde ons langs verschillende sculpturen waar zij ook een kort verhaal over vertelelde, vanzelfsprekend waren al deze kunstwerken gemaakt van zout uit de mijn. Maar wat toch wel het meest indrukwekkend was, was de kathedraal die bij de mijn zat. Deze was ook helemaal versierd met kerkelijke standbeelden en schilderijen uitgekerfd in het zout. Toen we aan het eind van onze tour waren gekomen konden sommige van ons, waaronder ik, het niet laten om toch even te proeven of de muren nou ook echt zout waren. Wij dus met onze tongen tegen de muur, en zoals we eigenlijk al verwachtte was de muur inderdaad best wel heel erg zout. 

Iets verderop, in een klein restaurantje in de mijn, had ik mijn eerste ervaring met 'de poolse worst'. Mevrouw Bruggeling had deze al aanbevolen en ik moet zeggen, het viel niet tegen. Men, wat is Poolse worst lekker. Nadat mevrouw Brug en mevrouw Van der Ende mijn reactie op de Poolse worst uitbundig bestudeerd hadden, praatte we nog wat over het enorme verschil met Nederland. Want ja, Nederlandse worst is wit, en dat ik van nature natturlijk niet zo. Ik knikte wel ja, maar het was voor mij eigenlijk de eerste keer dat ik er zo over na had gedacht...

De tour in de zoutmijn was iets minder lang dan dat van tevoren was ingecalculeerd, en dus hadden we ook iets meer tijd voor onszelf voordat wij weer vertrokken naar het centrum om daar een fietstocht te gaan doen. Ik had geen hoge verwachtingen bij een fietstocht, maar het was toch heel anders dan dat ik me het had voorgesteld. De gids die mijn helft van de groep begeleidde was geweldig in wat hij deed. Hij leidde ons langs de mooiste en meest interessante plekken van Krakau waar hij dan vol passie vertelde over de historische achtergrond van de plek waar we op dat moment waren. Dat klinkt voor sommige mensen misschien erg saai, maar ik beloof je, als deze man het verteld, luisterd iedereen geboeid. Mevrouw Bruggeling was dan ook verbijsterd dat hij niet gewoon als leraar voor de klas stond.

'Ik had hem gelijk aangenomen op mijn school'

En ze had daar helemaal gelijk in. Merouw Brug had daarnaast nog een reden om blij met hem te zijn, zij had namelijk een flesje vodka gewonnen door het correct uitspreken van een moeilijke Poolse zin. Niemand kon het der nadoen dus dat zegt misschien al genoeg.

Wij hadden bij deze fietstocht misschien iets meer tijd nodig dan bij de andere groep, maar ook voor ons hield deze tocht een keer op. Na het bedanken van onze gids konden wij als 1 groep weer gelijk doorgaan naar het Poolse restaurant waar wij die avond zouden gaan eten. Het was een restaurant met een hele leuke sfeer en geweldig lekker eten, maar wat eigenlijk nog wel het allerleukste was, was de Poolse live muziek. Mensen begonnen spontaan te dansen op de muziek en de sfeer zat er goed in. Vandaar ook dat we iets langer zijn blijven zitten dan bij het eerdere etentje in het Italiaanse restaurant. 

inmiddels hadden wij ook vernomen dat meneer Pronk weer van de partij was en dat hij op ons wachtte in het hostel. Hij had een noodpaspoort aangevraagd en een latere vlucht genomen.

Opnieuw speelde wij het spel 'Cards against humanity' wat de eerdere avond zo goed was bevallen. Maar deze keer hadden meer mensen gemerkt wat voor een leuk spel het was en deed er een hele groep mee, ook wat mensen die het moeilijk vonden om de engelse kaartjes voor te lezen. 

'Right in the butt'

De bekende zin die ik denk aan niemand meer hoef uit te leggen die mee was op deze reis :P

iets na elven vertrok iedereen naar zijn kamer en besloten wij maar gelijk te gaan slapen gezien het heftige programma van de volgende dag...